Inque fugam vertit quos in Samaritidas oras Misit ab antiquis prisca Damascus agris; Terruit et densas pavido cum rege cohortes, Aëre dum vacuo buccina clara sonat, Cornea pulvereum dum verberat ungula campuni, Currus arenosam dum quatit actus humum, Auditurque hinnitus equorum ad bella ruentûm, Et strepitus ferri, murmuraque alta virûm. Et tu (quod superest miseris) sperare memento, Et tua magnanimo pectore vince mala ; Nec dubites quandoque frui melioribus annis, Atque iterum patrios posse videre lares."
IN se perpetuo Tempus revolubile gyro Jam revocat Zephyros, vere tepente, novos; Induiturque brevem Tellus reparata juventam, Jamque soluta gelu dulcè virescit humus. Fallor? an et nobis redeunt in carmina vires, Ingeniumque mihi munere veris adest? Munere veris adest, iterumque vigescit ab illo (Quis putet?) atque aliquod jam sibi poscit opus. Castalis ante oculos, bifidumque cacumen oberrat, Et mihi Pirenen somnia nocte ferunt ; Concitaque arcano fervent mihi pectora motu, Et furor, et sonitus me sacer intùs agit. Delius ipse venit (video Penëide lauro Implicitos crines), Delius ipse venit.
Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cæli, Perque vagas nubes corpore liber eo;
Perque umbras, perque antra feror, penetralia vatum; Et mihi fana patent interiora Deûm;
Intuiturque animus toto quid agatur Olympo, Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos. Quid tam grande sonat distento spiritus ore? Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor? Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo; Profuerint isto reddita dona modo.
Jam, Philomela, tuos, foliis adoperta novellis, Instituis modulos, dum silet omne nemus: Urbe ego, tu sylvâ, simul incipiamus utrique.
Et simul adventum veris uterque canat. Veris, io rediere vices; celebremus honores Veris, et hoc subeat Musa perennis opus. Jam sol, Æthiopas fugiens Tithoniaque arva, Flectit ad Arctoas aurea lora plagas.
Est breve noctis iter, brevis est mora noctis opaca, Horrida cum tenebris exulat illa suis.
Jamque Lycaonius plaustrum cæleste Bootes Non longâ sequitur fessus ut ante viâ; Nunc etiam solitas circum Jovis atria toto Excubias agitant sidera rara polo.
Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit, Neve Giganteum Dii timuere scelus. Fortè aliquis scopuli recubans in vertice pastor, Roscida cum primo sole rubescit humus, "Hac," ait, "hac certè caruisti nocte puellâ, Phoebe, tuâ, celeres quæ retineret equos." Læta suas repetit sylvas, pharetramque resumit Cynthia, luciferas ut videt alta rotas,
Et, tenues ponens radios, gaudere videtur Officium fieri tam breve fratris ope.
"Desere," Phœbus ait, thalamos, Aurora, seniles; Quid juvat effoeto procubuisse toro?
Te manet Æolides viridi venator in herbâ; Surge; tuos ignes altus Hymettus habet." Flava verecundo dea crimen in ore fatetur, Et matutinos ociùs urget equos.
Et cupit amplexus, Phoebe, subire tuos.
Exuit invisam Tellus rediviva senectam,
Et cupit, et digna est ; quid enim formosius illâ, Pandit ut omniferos luxuriosa sinus,
Atque Arabum spirat messes, et ab ore venusto Mitia cum Paphiis fundit amoma rosis? Ecce, coronatur sacro frons ardua luco, Cingit ut Idæam pinea turris Opim; Et vario madidos intexit flore capillos, Floribus et visa est posse placere suis. Floribus effusos ut erat redimita capillos, Tænario placuit diva Sicana Deo. Aspice, Phoebe; tibi faciles hortantur amores, Mellitasque movent flamina verna preces; Cinnameâ Zephyrus leve plaudit odorifer alâ ; Blanditiasque tibi ferre videntur aves. Nec sine dote tuos temeraria quærit amores Terra, nec optatos poscit egena toros; Alma salutiferum medicos tibi gramen in usus Præbet, et hinc titulos adjuvat ipsa tuos.
Quòd si te pretium, si te fulgentia tangunt Munera (muneribus sæpe coemptus amor), Illa tibi ostentat quascunque sub æquore vasto, Et superinjectis montibus, abdit opes. Ah! quoties, cum tu clivoso fessus Olympo In vespertinas præcipitaris aquas,
"Cur te," inquit, "cursu languentem, Phoebe, diurno Hesperiis recipit cærula mater aquis?
Quid tibi cum Tethy? quid cum Tartesside lymphâ? Dia quid immundo perluis ora salo?
Frigora, Phoebe, meâ melius captabis in umbrâ ; Huc ades; ardentes imbue rore comas. Mollior egelidâ veniet tibi somnus in herbâ ; Huc ades, et gremio lumina pone meo. Quàque jaces circum mulcebit lenè susurrans Aura per humentes corpora fusa rosas. Nec me (crede mihi) terrent Semelëia fata, Nec Phaëtonteo fumidus axis equo; Cum tu, Phoebe, tuo sapientiùs uteris igni, Huc ades, et gremio lumina pone meo." Sic Tellus lasciva suos suspirat amores;
Matris in exemplum cætera turba ruunt. Nunc etenim toto currit vagus orbe Cupido, Languentesque fovet solis ab igne faces. Insonuere novis lethalia cornua nervis,
Triste micant ferro tela corusca novo. Jamque vel invictam tentat superâsse Dianam, Quæque sedet sacro Vesta pudica foco. Ipsa senescentem reparat Venus annua formam, Atque iterum tepido creditur orta mari. Marmoreas juvenes clamant Hymenæe per urbes ; Littus io Hymen et cava saxa sonant.
Cultior ille venit, tunicâque decentior aptâ ; Puniceum redolet vestis odora crocum.
Egrediturque frequens ad amoeni gaudia veris
Virgineos auro cincta puella sinus.
Votum est cuique suum; vo'um est tamen omnibus unum,
Ut sibi quem cupiat det Cytherea virum.
Nunc quoque septenâ modulatur arundine pastor,
Et sua quæ jungat carmina Phyllis habet.
Navita nocturno placat sua sidera cantu, Delphinasque leves ad vada summa vocat. Jupiter ipse alto cum conjuge ludit Olympo, Convocat et famulos ad sua festa Deos. Nunc etiam Satyri, cum sera crepuscula surgunt, Pervolitant celeri florea rura choro,
Sylvanusque suâ cyparissi fronde revinctus,
Semicaperque Deus, semideusque caper. Quæque sub arboribus Dryades latuere vetustis Per juga, per solos expatiantur agros. Per sata luxuriat fruticetaque Mænalius Pan; Vix Cybele mater, vix sibi tuta Ceres ; Atque aliquam cupidus prædatur Oreada Faunus, Consulit in trepidos dum sibi nympha pedes, Jamque latet, latitansque cupit malè tecta videri, Et fugit, et fugiens pervelit ipsa capi. Dii quoque non dubitant cælo præponere sylvas, Et sua quisque sibi numina lucus habet. Et sua quisque diu sibi numina lucus habeto, Nec vos arboreâ, dii, precor, ite domo. Te referant, miseris te, Jupiter, aurea terris Sæcla! quid ad nimbos, aspera tela, redis? Tu saltem lentè rapidos age, Phœbe, jugales Quà potes, et sensim tempora veris eant : Brumaque productas tardè ferat hispida noctes, Ingruat et nostro serior umbra polo !
AD CAROLUM DIODATUM, RURI COMMORANTEM;
Qui, cum Idibus Decemb. scripsisset, et sua carmina excusari postulâsset si solito minus essent bona, quod inter lautitias quibus erat ab amicis exceptus haud satis felicem operam Musis dare se posse affirmabat, hoc habuit responsum.
MITTO tibi sanam non pleno ventre salutem, Quâ tu distento fortè carere potes.
At tua quid nostram prolectat Musa camœnam, Nec sinit optatas posse sequi tenebras ? Carmine scire velis quàm te redamemque colamque ; Crede mihi vix hoc carmine scire queas.
Nam neque noster amor modulis includitur arctis, Nec venit ad claudos integer ipse pedes.
Quàm bene solennes epulas, hilaremque Decembrim, Festaque cælifugam quæ coluere Deum, Deliciasque refers, hiberni gaudia ruris,
Haustaque per lepidos Gallica musta focos! Quid quereris refugam vino dapibusque poesin? Carmen amat Bacchum, carmina Bacchus amat. Nec puduit Phoebum virides gestâsse corymbos, Atque hederam lauro præposuisse suæ. Sæpiùs Aoniis clamavit collibus Eua
Mista Thyoneo turba novena choro. Naso Corallæis mala carmina misit ab agris; Non illic epulæ, non sata vitis erat.
Quid nisi vina, rosasque, racemiferumque Lyæum, Cantavit brevibus Teia Musa modis? Pindaricosque inflat numeros Teumesius Euan, Et redolet sumptum pagina quæque merum ; Dum gravis everso currus crepat axe supinus, Et volat Eleo pulvere fuscus eques. Quadrimoque madens Lyricen Romanus Iaccho Dulcè canit Glyceran, flavicomamque Chloen. Jam quoque lauta tibi generoso mensa paratu Mentis alit vires, ingeniumque fovet. Massica fœcundam despumant pocula venam, Fundis et ex ipso condita metra cado. Addimus his artes, fusumque per intima Phœbum Corda; favent uni Bacchus, Apollo, Ceres. Scilicet haud mirum tam dulcia carmina per te, Numine composito, tres peperisse Deos. Nunc quoque Thressa tibi cælato barbitos auro Insonat argutâ molliter icta manu; Auditurque chelys suspensa tapetia circum, Virgineos tremulâ quæ regat arte pedes. Illa tuas saltem teneant spectacula Musas, Et revocent quantum crapula pellit iners.
Crede mihi, dum psallit ebur, comitataque plectrum Implet odoratos festa chorea tholos,
Percipies tacitum per pectora serpere Phoebum, Quale repentinus permeat ossa calor;
Perque puellares oculos digitumque sonantem Irruet in totos lapsa Thalia sinus.
Namque Elegia levis multorum cura deorum est, Et vocat ad numeros quemlibet illa suos ;
Liber adest elegis, Eratoque, Ceresque, Venusque, Et cum purpureâ matre tenellus Amor. Talibus inde licent convivia larga poetis, Sæpiùs et veteri commaduisse mero.
At qui bella refert, et adulto sub Jove cælum, Heroasque pios, semideosque duces,
Et nunc sancta canit superûm consulta deorum, Nunc latrata fero regna profunda cane, Ille quidem parcè, Samii pro more magistri, Vivat, et innocuos præbeat herba cibos; Stet prope fagineo pellucida lympha catillo, Sobriaque e puro pocula fonte bibat.
Additur huic scelerisque vacans et casta juventus, Et rigidi mores, et sine labe manus; Q Q
« AnteriorContinua » |