olei sancti et chrismutis, et de utroque simut in modum crucis infundendo, dicat:

Commixtio chrismatis sanctificationis, et olei unctionis, et aquæ baptismatis, pariter fiat in nomine + Patris, et Filii, et Spiritûs sancti. Resp. Amen.

Tunc deposita ampullá, dexterâ manu oleum sanctum et chrisma infusum miscet cum aquâ, et spargit per totum fontem. Deinde medulla panis manum tergit, manus abluit, et ablutionem effundit in sacrarium.

De Sacramento Pœnitentiæ.

UTsanctum pænitentiæ sacramentum, ad eos qui post baptismum lapsi sunt, in gratiam Dei restituendos, a Christo Domino institutum, ritè administretur : In primis meminerit Confessarius se judicis pariter et medici personam sustinere-atque adeo, ut rectè judicare queat, discernens inter lepram et lepram, et tamquam peritus medicus animarum morbos prudenter curare, et apta cuique remedia

applicare sciat, quantam potest maximam ad id scientiam atque pruden→ tiam, tum assiduis ad Deum precibús, tum ex probatis auctoribus, præsertim è catechismo Romano, studeat sibi comparare..

Ad audiendam confessionem vocatus promptum facilemque se præbeat: ac priusquam ad audiendum accedat, si tempus suppetat, ad hoc ministerium rectè sanctèque obeundum, divinum auxilium piis precibus implorabit.

Si pænitens ignotus sit, de illius statu inquiratet quampridem sit confessus; et an impositam pœnitentiam adimpleverit. Item num ritè atque integrè aliàs confessus fuerit; num in doctrina christianú benè sit institutus; num conscientiam suam, ut debet, priùs diligenter discusserit? Sed hæc et similia, in fine potius confessionis, quam in initio, plerumque interrogare expediet.

Si deprehenderit pœnitentem ignorare christianæ fidei rudimenta; si tempus suppetat, eum breviter instruat de articulis fidei, et aliis ad salutem cagnitu necessariis, et, ignorantiam ejus corripiat, illumque admoneat ut ea postmodùm diligentius addiscat.

Audiat patienter confitentem,.et adjuvet quotiescumque opus fuerit, nec unquam reprehendat, nisi finità con fessione; nec facilè, interpellet, nisi opus fuerit aliquid melius intelligere : sed fiduciam ei præbeat et humaniter. suggerat, ut omnia peccata sua ritè et integrè confiteatur, remota stultâ illá quorumdam verecundiâ, quâ præpediti, suadente diabolo, peccata sua confiteri non audent..

Si pœnitens numerum et species, et circumstantias peccatorum explicatu necessarias non expresserit, eum sacerdos prudenter interroget. Et si attentis personæ circumstantiis, rationabiliter metuat aut dubitet, ne fortè non sit integra ejus confessio, de illis prudenter examinet, quæ a panitente suspicatur reticeri; præsertim de peccatis sui statûs; maximè si de illis nullatenus se accusat.

Sed caveat ne curiosis aut inutilibus interrogationibus, quemquam detineat, præsertim juniores utriusque sexus, aut de iis quæ ignorant imprudenter interroget, ne scandalum patiantur, indeque peccare discant.

Cæterùm de peccatis contra sextum præceptum, non rarò necesse erit E

pænitentes præsertim muliebris sexús, examinare, nunquam aliter præ pudore, hujuscemodi peccata confessuras. In hoc autem examine confessarius castè et cautè admodum procedat; sensim a cogitationibus, simplicibus, að morosas, a morosis ad desideria, a desideriis ad actus minus criminosos ascendendo; et si illos fateantur, ad magis criminosos.

Demum auditâ confessione, pro peecatorum gravitate et qualitate, ac pœnitentis conditione, opportunas correptiones ac monitiones prout opus esse viderit, paternâ charitate adhibebit, et ad dolorem ac contritionem efficaci bus verbis adducere conabitur, atque ad vitam emendandam, ac melius instituendam inducet, remediaque peccatorum tradet.

3

Postremo salutarem et convenientem satisfactionem, quantum spiritus et prudentia suggesserit, injungat, habitâ ratione status, conditionis, serus, ætatis, et etiam dispositionis pæniten tium. Videatque ne pro peccatis gra vibus levissimas pænitentias imponat, ne si fortè peccatis conniveat, alieno rum peccatorum particeps efficiatur : Id vero ante oculos habeat, ut satis

factio non sit tantum ad nova vitæ custodiam, et infirmitatis medicamentum, sed etiam ad præteritorum peccatorum castigationem.

Curet autem quantum fieri potest ut contrarias peccatis pænitentias injungat: veluti avaris eleemosynas, libidinosis jejunia, et alias carnis afflictiones, superbis humilitatis officia, desidiosis devotionis studia. Ea deniquè singulis præscribat, quibus eos sperat a peccatis suis efficaciter retrahendos: præsertim verò orationis, præcipuè mentalis, et lectionis sacra, quotidianum exercitium, et sacramentorum dignam frequentationem. Cæterùm pro peccatis occultis, quantumvis gravibus, manifestam pænitentiam nunquam imponat.

Videat autem diligenter Sacerdos, quando, et quibus conferenda, vel neganda, vel differenda sit absolutio; ut ritè dispositis hoc beneficium impendat, dubiè dispositis regulariter differat, deneget indispositis: quales censendi sunt qui nulla dant signa doloris, qui odia et inimicitias deponere, aut aliena, si possunt, restituere, aut proximam peccandi occasionem deserere; aut alio modo peccata derelinquere