DE DOCTRINA CONCILII TRIDENTINI CIRCA DILECTIONEM IN SACRAMENTO POENITENTIÆ REQUISITAM. CUM in ecclesiasticis et solemnibus collationibus nostris, per annos proximè elapsos, sæpe multùmque quæsitum sit de dilectione Dei, præsertim eâ quæ ad sacramentum Pœnitentiæ requiratur : nos quidem, rogantibus Fratribus et Compresbyteris nostris, polliciti sumus futurum, ut quæ de tantâ re per diversos conventus vivâ voce responsa protulimus, eadem scripto traderemus, ad rei memoriam. Itaque otium nacti liberamus fidem nostram, et conscientiam gravi onere relevamus. Sanè quæstionem totam, si opus fuerit, ex altissimis traditionis fontibus repetemus : hîc autem, ne nostra in immensum tractatio excurrat, eò omne studium conferemus, ut sacrosancti Concilii Tridentini expressa decreta, quantâ fieri poterit brevitate ac simplicitate sermonis, accuratè exponantur. Sic autem procedimus. Ac primùm præmonemus quædam, quæ ad rei intelligentiam necessaria videantur, quæque c BOSSUET. VII. 30 Qurd I. tione genc mittuntur, apud omnes jam in confesso sint: nempe illud, super obliga- divino de dilectione mandato directè imperari rali mandati ipsum per se diligendi actum. Sanè non defuede diligendo runt, qui docerent imperari tantùm, ut diligendi Deo. habitum, charitatis infusæ et habitualis operâ, per dispositiones ad id requisitas, comparare, sive potiùs impetrare studeamus. Sed id stare non potest; cùm, ut cætera omittamus, sufficiat istud, quod relato illo summo de charitate mandato: Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, subdat ipse Dominus: Hoc fac, et vives (1) : quo directè et perspicuè ipse actus, ipsum diligendi exercitium imperatur. Itaque ab Alexandro VIII hæc prolata censura est, quam ad verbum referimus, ut nuperrimè Romæ est typis edita, Innocentii XII, verè optimi ac maximi Pontificis, jussu: « Sufficit ut actus moralis tendat in finem >> ultimum interpretativè. Hunc (finem ultimum » scilicet) homo non tenetur amare, neque in principio, neque in decursu vitæ mortalis ». Qua de re Pontifex sic censuit : Hæc propositio est hæretica: die Jovis 24 Aug. anno 1690. Quòd autem quidam, loco vocis Hunc, alii reposuerunt Hinc, eumdem sensum, eamdem censu ram effert : neque de hâc re litigare est animus. In eam hæresim impingunt, qui negant, verbo Diliges, respondere specialem dilectionis actum, qui à Deo imperetur. Sanè extiterunt, qui dicerent. (2), « præceptum amoris Dei et proximi, >> non esse speciale, sed generale, cui per aliorum » præceptorum adimpletionem satisfit ». Quam (1) Luc. x. 27, 28.- (2) Censura Guimenii, tit. de Charit. propositionem alii aliter exprimunt; nempe sic: ut mandato charitatis imperetur tantùm illa dilectio, quam effectivam vocant, in omnium mandatorum executione contentam : non autem imperetur dilectio affectiva, sive specialis actus et affectus diligendi Dei propter suam excellentissimam dignitatem atque bonitatem. Hæc autem doctrina à sacrâ Facultate theologicâ Parisiensi, erroris, impietatis, et repugnantiæ cum mandato maximo condemnata, nec defendi, nec tolerari potest. Nam dari aliquem specialem dilectionis actum, vel hæc Davidis probant: Diligam te, Domine (1) et in oratione Dominicâ, illud : Sanctificetur nomen tuum (2), quo Dei glorificandi studium continetur : et illud: Adveniat regnum tuum: quo Deus non tam regnare nos facit, quàm ipse in nobis regnat : denique illud : Fiat voluntas tua, quæ est humanæ voluntatis cum divinâ, ut est inter cœlites, mira et perpetua consensio atque is est ipsissimus dilectionis actus. Neque omittendum illud: Dimitte nobis..... sicut dimittimus: qui est expressissimus fraternæ dilectionis actus, cum Dei dilectione necessariò conjunctus. Cùm ergo detur specialis dilectionis actus, eum designari voce, Diliges, nemo pius diffitetur. Ac reverâ non potest Deus toto corde diligi, si nullus unquam specialis ac proprius actus dilectionis elicitur, nullaque ejus actûs obligatio agnoscitur. Unde hæc propositio; « In ri» gore loquendo, non videtur quòd homo teneatur (2) Matth. vi. 9, 10. (1) Ps. xvII. 1. — » unquam per totam vitam suam elicere actum >> amoris Dei ; à sacrâ Facultate Lovaniensi (1), ut impia, et primam legem christianæ vitæ everproscripta est; ritè interrogantibus et approbantibus Episcopis: et clarè inducit hæresim ab Alexandro VIII condemnatam, quam memoravimus. >> Nec minùs necessariò damnatæ propositiones istæ. Prima: «< Præceptum amoris Dei per se tan» tùm obligat in articulo mortis (2) ». Altera: « An peccet mortaliter, qui actum dilectionis » Dei semel tantùm in vita eliceret, condemnare » non audemus (3). » Denique : « Probabile est, »ne singulis quidem rigorosè quinquenniis per se » obligare præceptum charitatis erga Deum (4) ». Reverâ enim nulla causa subest, cur per quinquennium is actus supprimatur, potiùs quàm semel editus, per totam postea vitam; aut nec semel editus, omnino prætermittatur. E contrà, si vel semel obligat, obligat centies, obligat millies, obligat nullo termino numeroque : neque anxiè disputandum, quo præcisè tempore et loco, quod ex variis circumstantiis, inspirationibus, ac tentationibus pendet; sed eò enitendum est, ut tantâ diligentiâ curemus tantæ necessitatis actum elici, ut nullum sit in omittendo aut negligendo periculum. Eò igitur nos adigunt tot damnatæ à celeberrimis Academiis, imò verò à summis Pontificibus, (1) Censura Lov. 1657. Prop. XXIV. (2) Censura Guimen. eod. titulo. (3) Innoc. XI. Prop. v. - (4) Ejusd. vi. - |