PATRUM APOSTOLICORUM OPERA. TEXTUM AD FIDEM CODICUM ET GRAECORUM ET ADHIBITIS PRAESTANTISSIMIS EDITIONIBUS, RECENSUIT ATQUE EMENDAVIT, NOTIS ILLUSTRAVIT, VERSIONE LATINA PASSIM CORRECTA, INSTRUXIT ALBERTUS RUD. MAX. DRESSEL. ACCEDIT HERMAE PASTOR EX FRAGMENTIS GRAECIS LIPSIENSIBUS, INSTITUTA QUAESTIONE DE VERO EIUS TEXTUS FONTE, AUCTORE CONSTANTINO TISCHENDORF. LIPSIAE J. C. HINRICHS, BIBLIOPOLA. 1857. 598 ALBERTUS RUD. MAX. DRESSEL LECTURIS S. P. Patrum Apostolicorum editio Coteleriana communi Theologorum iudicio inter praestantissima istiusce literaturae opera censetur. Eam sane perdiu meruit laudem, et interpretandi arte, et subsidiorum criticorum copia atque usu quo excellit. Quapropter mirum non est, quod multi adeo opinabantur, textum PP. Apostolic. iam in una illa editione praesertim per Io. Clericum recognita ita fuisse constitutum, ut in eo acquiescere possemus. Verum enimvero hoc usquequaque ita esse, praesens aetas hand amplius sentit, etsi nulla Scriptorum aevi Apostolici editio laboribus Cotelerii atque Clerici carere poterit. Etenim re accuratius perpensa facile apparet, non solum in critica, sed etiam in exegetica parte non illud eam ubivis praestare, quod in hoc genere iam expetatur. Quippe si ea, quae ad hanc illamve Theologiae disciplinam spectant, veritati magis consentanea diiudicari debebant, quam nimio Cotelerii partium studio fieri potuit, textus quoque Scriptorum alia norma atque ratione ad certiora fundamenta revocandus erat. Qui decimo septimo ac decimo octavo saeculo, et antea, Codicum manu scriptorum praesidia ad huncce textum emendandum contulerunt, ii profecto non omnem scripturae varietatem proponebant, sed eam fere quae pro ipsorum captu utilis videbatur ad rem atque apta, reliquis omnibus iisque haud raro optimis variis lectionibus silentio atque oblivione iterum sepultis. Attamen quantum lucis integra supellectile critica ipsi textus intellectui afferri, quantum tenebrarum manca ratione critica diffundi queat ac debeat, omnes, quibus huius rei iudicium est, hodie persuasum habent. Critici iudicium textus emendationem attingit atque patefacit, boni Codices manu scripti eandem perficiunt, absolvunt, veram reddunt. Quae cum ita sint, abhinc viginti annis ex beato Augusto Neandro quaesivi, ecquid operae pretium putaret, si post Cotelerium et Clericum nova PP. Apostolicorum editio adornaretur, eaque criticis adminiculis, quae in Romanis Bibliothecis recondita cognoveram latitare, adiuta atque fulta. Auctor mihi erat vir incomparabilis ut facerem, magnopere cupiens ut horum operum, quae a nobis iam paene exulare coeperant, copia denuo fieret. Sed eidem proposito Gulielmus lacobsonus in Anglia, in Germania Carolus I. Hefelius animum eodem tempore adiecerant, meque praevenerunt. Ast ille, quamvis opus ediderit propria peregrinaque eruditione refertum, ad paucos solummodo aevi Apostolici Scriptores respexit; hic in prima editione votis parum respondit. Idcirco pristinum consilium non demittendum putavimus, neque cum emendatiores illorum duumvirorum libri postea prodissent. Nam quae ex membranis hucusque ignotis per multos annos, ubi licuit, Clementissimi Borussorum Regis stipendio adiuti nos primi erueramus, haud dubie eiusmodi erant ob novitatem pondusque, ut quomodocunque iuris publici facienda viderentur. Taceo reliqua, quae ab aliis intelligi malim, quam a me dici. Elaboravi igitur editionem textu ubivis ad optimorum Codicum fidem critica cum conscientia constituto, iisque, quas egomet ipse inveni, variis lectionibus adornato. Quae hic illic in libris impressis inventae erant, eas ex parte repetere nolui, quia fides ipsarum non ubivis certa videbatur. Ac me haud inconsulto id fecisse, imo facere debuisse, mecum fatebitur, qui ex notis intellexerit, quotiens etiam quas novissimo critico debemus Codicum lectiones mea cura emendandae fuerint. Ac saepius profecto apud priores editores in illa parte post messem messore, post tectum architecto opus erat. Est forte qui dicat, nos in critica parte saeco serentes utilia inutilibus permiscuisse, albaque, ut dicitur, linea sine cura discriminis solam copiam sectatos converrisse. Aliter vero ipse sentio: quippe etiam iv άdiagógois religiose fontium auctoritatem venerari ius fasque est. Quis autem inutilia ea dixerit, quae utcunque apta fiant ad restituendum genuinum textum eorum Scriptorum, qui quae literis consignarunt, ex τῶν αὐτοπτῶν τοῦ Λόγου ore hauserunt? Ac fuit quidem, cum tempus quoque opportunum concessum mihi fore arbitrarer textum commentario prorsus novo illustrandi. Quam spem cum haud inoffensa valetudo, tum maxime rerum domesticarum adversitates necessitudinesque fefellerunt, ut rarius paratae essent remissiones, quibus animus, interstitione aliqua aut negotiorum aut infortunii memoriae data, laxari indulgerique posset ad istiusmodi opus rite condendum. Idcirco virorum doctorum notas simul cúm nostris subdidimus, ne diutius res tereretur. Quodsi inaequalitas incertaque ratio, quam inter textus fidem et commentariorum copiam antehac videre erat, nostro labore nonnihil evanuit, eius nos profecto non poenitebit. 1 Nec possum quin gratias agam Constantino Tischendorfio, Theologorum Germaniae decori, qui non solum consilio me multum adiuvans ex suae doctrinae penu summa cum benevolentia ac liberalitate hocce opus locupletavit, sed quamvis muneribus suis mirum quantum occupatus etiam nulli in promovenda ipsa editione curae pepercit. Ne multa: opus nostrum is docte inauguravit sacravitque. Scribebam Romae prid. Cal. Sextiles 1856. R. A. Lipsins in Schenkel's Bibel-Lexikon (1868).1 Quomodocunque definiendum erit de auctore scripti, cui ́velus quaedam traditio Barnabae nomen praefixit, certe id ipsum haud parvi momenti habetur inter christianae antiquitatis reliquias ob rationem quam tenet sacrae scripturae V. T. diiudicandae, et locum in definienda oeconomia salutis ei assignandi. Pauli Apostoli quippe viam tenens, modo ultro progrediens, nunc retrogressus, ad Alexandrinorum allegoricum veritatis Iudaismi explicandae modum, simulque ad solidiorem Gnosticismum praebet transitum. Huius viae auctoritas pluris esset, si inclito illi Pauli Apostoli socio impigroque coadiutori attribuendum esset, qui ubivis sui iuris apparebat, recta mente atque indole excellens: id quod infra videndum. Iam vero de quo in ipsa Epistola agitur, id accuratius perscrutemur. 1. Cum filiis filiabusque auctor partiri vult ex eo, quod ipse acceperit, ut fidem atque scientiam habeant consummatam, spiritualibus nimirum donis abunde donati (c. 1). Id se facturum esse non doctoris auctoritate praeditum, sed ut parem' inter pares, ut unum ex ipsis: immo se neoinua esse bene scit, cuimet fratrum dilectionem mercedi fore sperat (c. 6. 1). Rerum igitur cardinem in eo verti, quod cum fide perfecta etiam scientiae, i. e. τns yváбews1) compotes fierent. Idcirco intelligendum esse, quo modo veteribus, Deo ita ordinante, non nisi vitae spes proposita fuerit, ipsum vitae exordium primo Christi adventu in terris, vitae consummatio in caelis (c. 2). Iam vero progressum divinitus in Christianismo datum ipsiusque perfectionem ostensurus est insufficientia veteris foederis, novo videlicet adimpleti verique redditi. Deus sane per V. T. Prophetas adaperuit, se non indigere hircorum ac taurorum sacrificiis, nec despicere cor contritum. Hac humana oblatione fudaeorum hostias indicari abrogatas. Ieiunium verum misericordiam erga egenos esse. Id postquam Deus dilucide manifestaverit, per dilectum suum in simplicitate vocatis ad illorum legem, ut proselytis, haud quaquam accedendum. Atqui nobis morum puritas omnino colenda, cum iam instet terminus adventus filii Dei (c. 2-4). Verumtamen et consortium fugiamus legem nullatenus ad nos pertinere dicentium. 1) Clem. Alex. Strom. II. c. 6. p. 455. ed. Pott. |