Nota gulæ, & modico spumabat cœna Lyæо.
Tum de more fedens festa ad convivia vates
Esculeâ intonsos redimitus ab arbore crines,
Heroumque actus, imitandaque gesta canebat,
Et chaos, & pofiti latè fundamina mundi,
Reptantesque deos, & alentes numina glandes,
Et nondum Etneo quæfitum fulmen ab antro.
Denique quid vocis modulamen inane juvabit,
Verborum fenfusque vacans, numerique loquacis?
Sylvestres decet iste choros, non Orphea cantus,
Qui tenuit fluvios & quercubus addidit aurés
Carmine, non cithara, fimulachraque functa canendo Compulit in lacrymas; habet has à carmine laudes. 55
Nec tu perge precor facras contemnere Mufas,
Nec vanas inopesque puta, quarum ipse peritus
Munere, mille fonos numeros componis ad aptos,
Millibus & vocem modulis variare canoram
Doctus, Arionii meritò fis nominis hæres.
Nunc tibi quid mirum, fi me genuiffe poëtam
Contigerit, charo si tam propè fanguine juncti
Cognatas artes, studiumque affine sequamur?
Ipfe volens Phoebus se dispertire duobus,
Altera dona mihi, dedit altera dona parenti,
Dividuumque Deum genitorque puerque tenemus.
Tu tamen ut fimules teneras odiffe Camcenas,
Non odiffe reor, neque enim, pater, ire jubebas
Quà via lata patet, quà pronior area lucri,
Certaque condendi fulget spes aurea mummi:
Nec rapis ad leges, malè custoditaque gentis
Jura, nec infulfis damnas clamoribus aures.
Sed magis excultam cupiens ditefcere mentem,
Me procul urbano strepitu, seceffibus altis
Abductum Aoniæ jucunda per otia ripæ
Phœbæo lateri comitem finis ire beatuin.
Officium chari taceo commune parentis,
Me pofcunt majora, tuo pater optime fumptu
Cùm mihi Romuleæ patuit facundia linguæ,
Et Latii veneres, & quæ Jovis ora decebant
Grandia magniloquis elata vocabula Graiis,
Adlere fuafifti quos jatat Gallia flores,
Et quam degeneri novus Italus ore loquelam
Fundit, barbaricos testatus voce tumultus,
Quæque Palæstinus loquitur mysteria vates.
Denique quicquid habet cælum, fubjectaque cœlo
Terra parens, terræque & cælo interfluus aër,
Quicquid & unda tegit, pontique agitabile marmor,
Per te noffe licet, per te, fi noffe libebit.
Dimotáque venit spectanda scientia nube,
Nudaque confpicuos inclinat ad ofcula vultus,
Ni fugiffe veliin, ni fit libasse molestum.
I nunc, confer opes quisquis malefanus avitas
Austriaci gazas, Perianaque regna præoptas.
Quæ potuit majora pater tribuiffe, vel ipse
Jupiter, excepto, donâffet ut omnia, cœlo?
Non potiora dedit, quamvis & tuta fuiffent,
Publica qui juveni commifit lumina nato
Atque Hyperionios currus, & fræna diei,
Et circum undantem radiata luce tiaram,
Ergo ego jam doctæ pars quamlibet ima catervæ
Victrices hederas inter, laurosque sedebo,
Jamque nec obfcurus populo miscebor inerti,
Vitabuntque oculos veftigia nostra profanos.
Este procul vigiles curæ, procul este querelæ,
Invidiæque acies transverso tortilis hirquo,
Sæva nec anguiferos extende calumnia rictus;
In me triste nihil fædifiima turba potestis,
Nec vestri sum juris ego; fecuraque tutus
Pectora, vipereo gradiar fublimis ab ictu,
At tibi, chare pater, poftquam non æqua merenti
Poffe referre datur, nec dona rependere factis,
Sit memoráffe fatis, repetitaque munera grato
Percenfere animo, fidæque reponere menti.
Et vos, O nostri, juvenilia carmina; lusus,
Si modo perpetuos sperare audebitis annos,
Et domini fuperesse rogo, lucemque tueri,
Nec spisso rapient oblivia nigra fub Orco,
Forfitan has laudes, decantatumque parentis
Nomen, ad exemplum, fero fervabitis ævo.
Σραὴλ ὅτε παΐδες, ὅτ ̓ ἀγλαὰ φῦλ ̓ ἰακώβε
Αἰγύπτιον λίπε δῆμον, ἀπεχθέα, βαρβαρόφωνου
Δὴ τότε μένον ἔην ὅσιον γένος υἷες ἰὅδα.
ἐν δὲ Θεὸς λαοῖσι μέγα κρείων βασίλευεν.
Εἶδε καὶ ἐντροπάδην φύγαδ ̓ ἐῤῥώησε θάλασσα
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ, δδ ̓ ἄρ ̓ ἐσυφολίχθη
ἱρὸς Ἰορδάνης ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν.
Εκ δ ̓ ὅρεα σκαρθμοϊσιν ἀπειρέσια κλονέοντο,
ὡς κριοὶ σφριγόωντες ἐϋτραφερῷ ἐν ἀλωξ.
Βαιότεραι δ ̓ ἅμα πάσαι ἀνασκίρτησαν ἐρίπναι,
Οτα παραὶ σύριγγι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες.
Τίπτε σύγ ̓ αἰνὰ θάλασσα πέλωρ φύγαδ ̓ ἐῤῥώησας
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ; τί δ ̓ ἄρ ̓ ἐσυφελίχθης ἐςὸς Ιορδάνη ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν;
Τίπτ ̓ ὄρεα σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέεσθε
ὡς κριος σφριγόωντης ἐϋτραφερῷ ἐν ἀλωξ;
Βαιοτέραι τί δ' ἀρ ̓ ὑμμὲς ἀνασκιρτησατ ̓ ἐρίπναι,
Οτα παραὶ σύριγγι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες;
Σείει γαῖκ τρέσσα Θεὸν μεγάλ ̓ ἐκτυπέρκTG
Γαΐα Θεὸν τρείασ ̓ ὕπατον σέβας ἰσσακίδαο,
ὃς τε καὶ ἐκ σπιλάδων ποταμὸς χέε μορμύροντας,
Κρήνηντ ̓ ἀεναὶν πέτρης ἀπὸ δακρυοέσσης.
Philofophus ad regem quendam, qui eum ignotum & infontem inter reos forte captum infcius damnaverat, τὴν ἐπὶ θανάτῳ πορευόμενος hæc fubito mifit. ὦ ἄνα, εἰ ὀλέσης με τὸν ἔννομον, ἐδέ τιν ̓ ἀνδρῶν Δεινὸν ὅλως δράσαντα, σοφώτατον ἴσθι κάρηνον Ρηϊδιὼς ἀφέλοιο, τὸ δ ̓ ὕτερον αὖθι νοήσεις, Μαψιδίως δ ̓ ἀρ ̓ ἔπειτα τεὸν πρὸς θυμὸν ὀδυρῆ. Τοιὸν δ ̓ ἐκ πύλιος περιώνυμον ἄλκαρ ὀλέσσας.
In effigiei eius Sculptorem +.
Αμαθεῖ γεγράφθαι χειρὶ τήνδε μὲν εἰκόνα
Φαίης τάχ ̓ ἂν, πρὸς εἶδος αὐτοφυὲς βλέπων.
Τὸν δ ̓ ἐκτυπωτὸν ἐκ ἐπιγνότες φίλοι
Γελᾶτε φαύλε δυσμίμημα ζωγράφα.
Ad Salfillum Poetam Romanum ægrotantem.
Musa greffum quæ volens trahis claudum,
Vulcanioque tarda gaudes inceffu,
Nec fentis illud in loco minus gratum,
Quân cùm decentes flava Deiope furas
Alternat aureum ante Junonis lectum,
Adefdum & hæc s'is verba pauca Salfillo
Refer, Camœna nostra cui tantum eft cordi,
Quamque ille magnis prætulit immeritò divis.
* Μὰψ αὕτως δ ̓ ἀρ ̓ ἔπειτα χρόνῳ μάλα πολλὸν ὀδύρῃ,
Hæc ergo alumnus ille Londini Milto,
Diebus hifce qui saum linquens nidum
Polique tractum, (peffimus ybi ventorum,
Infanientis impotensque pulmonis
Pernix anhela sub Jove exercet flabra)
Venit feraces Itali foli ad glebas,
1 Visum fuperbâ cognitas urbes famâ
Virosque doctæque indolem juventutis,
Tibi optat idem hic faufta multa Salfille,
Habitumque feflio corpori penitus fanum;
Cui nunc profunda bilis infeftat renes,
Præcordiifque fixa damnosum spirat,
Nec id pepercit impia quòd tu Romano
Tam cultus ore Lefbium condis melos.
O dulce divům munus, O falus Hebes
Germana! Tuque Phœbe, morborum terror
Pythone cæso, five tu magis Pæan
Libenter audis, hic tuus facerdos eft.
Querceta Fauni, vosque rore vinoso
Colles benigni, mitis Evandri sedes,
Siquid falubre vallibus frondet veftris,
Levamen ægro ferte certatim vati,
Sic ille charis redditus rursum Mufis
Vicina dulci prata mulcebit cantu.
Ipse inter atros emirabitur lucos
Numa, ubi beatum degit otium æternum,
Suam reclivis semper Ægeriam spectans.
Tumidusque & ipfe Tibris hinc delinitus
Spei favebit annuæ colonorum:
Nec in fepulchris ibit obsessuin reges
Nimiùm finistro laxus irruens loro:
Sed fræna melius temperabit, undarum,
Adusque curvi falsa regua Portumni,
|